Dhuuuh...!!! Kere ya kere, ning...

Aku ora ndang nulis komentar iki rikala beritane rame ing media massa, kareben ora latah. Dianggep telat ya ben!

Isane mung ngunjal napas lan ngelus dhadha rikala nggatekake berita bab anane "makanan daur ulang sampah" sing beredar ing pasar tradisional tlatah Jakarta Barat. Akeh pihak sing padha kaget lan ora ngira. Jelas-jelas luput saka pantauane aparat yen ora ana lapuran saka warga menawa ana panganan sing ora layak dikonsumsi diedol ing pasaran. Sing nggumunake, iku wis kelakon jroning 5 tahun! Blaiiiik...!!! Yen nyawang liputan video ing televisi sing ngatonake tumpukan buntelan plastik kresek ireng dibukak, terus akeh laler pating krubung ing sela-selane tangat-tangan sing trampil milihi daging ing antarane sampah buangan iku, terus digoreng nganti mumpluk.... "Asyeeeemmmm.... Diampuuuuut....!!! Uteke padha didelehake ngendi ta ya?! (Hehehe... sorry, kasar) Gek nalare wae kepriyeeee...?!

Sawetara aku banjur speechless - ora bisa komentar apa-apa!

Saka rumangsaku bangsa Indonesia iki wis merdika, 63 tahun. Crita-crita kemlaratan sing biasa dak waca ing tahun 70-an biyen wis suwe ora keprungu. Mbuh novel, mbuh cerpen ing dekade iku isih ana crita kere sing mung mangan saka dhakur-dhakur turahan ing tempat sampah. Dekade sateruse aku wis ora tahu krungu crita-crita kaya ngono maneh. Katone wis ora ana maneh potret-potret pengemis, pemulung utawa anak jalanan sing nglenkara kepati-pati. Sing kerep diberitaake malah jarene kelompok masyarakat iku terorganisir rapi. Pengemis dadi profesi sing penghasilane ora kalah karo gaji UMR! Aku wis tahu nyipati ana pawongan nyadhong njaluk-njaluk ing prapatan bang-jo sinambi udud Dji Sam Soe! Lha, kok ing millenium iki gegambaran kere kepati iku mencungul maneh!

Tuwuh pitakonan kanthi rasa cubriya sing gedhe banget: Aja-aja pancen wis ora ana kere kepati, nanging mentalitas kere-ne durung ilang!

Mbok menawa pengusaha makanan daur ulang sampah iku mau-maune rumangsa eman nyipati ana panganan enak tur larang larang dibuwang ngono wae. Trus diopeni, dimasak maneh...dirasaake isih enak! Lha, yen aku wae doyan, kudune wong liya ya doyan! Aku wae mangan barang iki tetep sehat meger-meger, kudune wong liya ya ora apa-apa! Waaah...iki peluang bisnis gedhe!

Ide cerdas! Nanging konyol, lan babar blas ora nganggo nalar manungsa sing wicaksana!

Kemiskinan, kemlaratan pancen dadi kaprihatinan saben pawongan. Nanging, ndadekake wong liya bisa "ora katon" miskin iku sajake orang sak gampang ndandani mentalitase pawongan iku. Dhuwit bisa akeh; omah bisa layak; nanging... sikape isih nylekuthis kaya kere tahun 70-an mrana....!!!

Bapak-Ibu, Kangmas-Mbakyu... mboten mangan sekolahan mboten dados punapa, nanging mbok tansah emut dhateng martabating manungsa, titah ingkang pinaringan cipta-rasa-karsa lan budi wicaksa!

Gemes aku!!! [skd]