Cecala:
Donyaning pertanian yèn diudi lan diresep-resepaké bisa mènèhi inspirasi mungguhing urip sing kebak kanugrahan lan patut disyukuri. Swasana padhusunan sing ayem tentrem sajatiné uga bisa nuwuhaké katresnan marang désa minangka papan kang éman yèn ditinggalaké. Ing kana panguripan kagelar malubèr-lubèr, ora kalah karo gumebyaring swasana kutha. Mung émané, generasi mudha saiki akèh sing keblinger marang kutha, dianggep ing kana uripé bakal luwih mapan. Tulisan cacah sanga (9) sing arep dak aturaké iki dak tulis tahun 2003 ing tlatah Wonogiri, Jawa Tengah. Wektu iku dipigunaaké kanggo sarasèhan paguyuban umat Katolik ing kana. Nanging sejatiné bisa kanggo sapa waé sing tresna marang donyaning olah tetanèn lan kulawarga. Tinimbang ilang dipangan rayap, mula dak upload ing kéné. Muga-muga migunani.[*]
NALIKA srengéngé lagi panas-panasé, kahanan ing sangisoré wit rambutan ngarep omah krasa nentremaké. Godhonging wit iku ngayomi saka kumetèping surya, déné angin kang sumilir saka sawah sabrang dalan bisa nundhung panasing hawa awan iku. Ocèhing manuk kang sesautan nambah ayeming swasana lan keprungu luwih éndah tinimbang nyanyiané biduan ing radio.Sangisoré wit rambutan iku ana lincak saka pring. Ya ing lincak iku saben-saben Bapak ngaso sakonduré saka nyambut gawé ing sawah, lèyèh-lèyèh sinambi nyawang tetandurané, embuh pari, jagung, kacang utawa dhelé miturut mangsané. Kalamangsané Bapak mèsem mirsani tetandurané kang merak ati lan nuwuhaké pangarep-arep. Yen wis mangkono, ora lali Bapak banjur ngidungaké bawa Dhandhanggula ‘Kanca Tani’, kaya-kaya dadi kidungan atur panuwun awit kanugrahan asiling bumi kang wus bisa disawang.
Ngendikané Bapak, “Dadi wong tani mono kudu tansah sumadhia molahi lemah, nenandur, ngrabuk, nyirami, matun, mbrastha ama penyakit... lan kudu sabar telatèn nganti tekan titi wanciné panèn. Mung kanthi mangkono wong tani bisa ngertèni menawa Gusti tansah mbiyantu anggoné awake dhéwé molahi bumi kang wus diparingaké. Ing mansa panèn, wong tani bisa ngrasaaké kanugrahan Dalem Gusti kanthi wutuh. Mula aja pati-pati nebasaké panènan!” Bapak dhéwé mula tansah sengkut anggoné garap lemah warisané simbah. Kejaba iku uga tansah gambira kaya-kaya ora tau métung asilé.
Pangandikané Bapak mau nuntun atiku marang sikap syukur; syukur awit rumangsa yèn Gusti tansah mirsani donga lan pambudidayané manungsa. Mbok menawa keyakinané Bapak ngenani bab tumemen lan sabar ing pakaryan nganti pungkasan mau mungguhing jaman saiki kurang popular. Awit wong saiki mono luwih seneng marang sing sarwa instant, ngertiné wis sarwa siap. Mula pancèn laku utawa prosès iku ora bisa disepèlèkaké, luwih-luwih lakuning urip, kudu temen nganti pungkasan. “Pokoke kudu sabar nganti tekan mangsané panèn, supaya bisa nduwèni atur panuwun!” mangkono ngendikané Bapak.
Embuh kapan mangsa panèn iku bakal kelakon, bisa cepet nanging bisa uga isih suwé. Mung waé katoné Bapak tansah setya ngidungaké Dhandhanggula ‘Kanca Tani’ mau. Saka rumangsaku, kanthi tansah rengeng-rengeng Bapak katoné wis bisa ngrasaaké kanugrahan Dalem Gusti jroning urip iki. Mula Bapak ngendika, “Kidung iki mujudaké atur panuwun, pandonga lan uga kekudangan, Lé…” [skd]
*) Tulisan 1 saka 9.
No comments:
Post a Comment