Sarasehan (6) - Gegayuhan lan Pandonga

NALIKA swasana sepi, wit rambutan ing sangarepé omah katoné nyimpen prabawa kang luwih gedhé lan ora bisa dirasaaké déning para sedulur kang mung liwat, mampir utawa ngobrol ing sangisoré. Wit mau tansah mènèhi rasa ayem marang sapa waé sing nyedhaki, embuh kanthi awak sayah, kanthi ati nelangsa utawa uga kanthi budi kang lagi peteng. Kepara wit rambutan iku nduwèni daya kang nuntun ati lan budiné kabèh wong kang kepingin nata lan neges pengalamaning urip, ing sangisoré. Luwih-luwih, wit kang wus bola-bali ngalami owahing jaman iku bisa dadi papan sing padhang tumrapé wong kang nduwèni karep nata urip sing wus kepungkur, ngecakaké urip ing jaman saiki lan ngrancang urip ing mangsa-mangsa sing bakal kelakon.

Pancèn durung akèh pawongan sing nedya mijèkaké wektu gelem nyepi ing sangisoré wit rambutan iku. Sing paling kerep dak weruhi nyepi, nglelimbang lan ngenam pikir ing kana mesthi waé Bapak.

Sawijining dina sawisé sawetara lenggah dhèwèkan ing kana, Bapak banjur nimbali aku lan ngandika, “Lé, iba gambirané menawa kabèh lemah warisané Éyangmu iku bisa digarap kanthi becik. Mesthiné bakal dadi saya subur lan mènèhi panèn kang saya ndrebala. Yèn bisa mangkono, ora mung Bapak sing seneng, nanging uga para sedulur kang padha nggarap ya bakalé nampa berkah luwih akèh, tangga teparo ya bakal mèlu ngrasaaké berkahé. Prayogané ngono Lé, lemah-lemah iku kudu diolah bebarengan supaya bisa ndadèkaké para sedulur dadi saya mulya, saya rukun, lan mongkog atine. Kabèh mau duwé panjangka supaya lemah-lemah iku dadi berkah kanggo sapa waé…

Muga-muga para sedulur kang adoh dadi rumangsa saya caket, déné para sedulur kang cedhak dadia saya rukun. Lha, awaké dhéwé iki rak ya wus ditunggalaké dadi sedulur déning lemah warisané Éyangmu ta, Lé?!” [skd]

*) Tulisan 6 saka 9.